- Katılım
- 19 Ocak 2020
- Mesajlar
- 33
- Tepkime puanı
- 25
- Yaş
- 23
- Şehir
- Bingöl
Merhaba beyler, sanırım içimi dökebileceğim en samimi ortamlardan biri burası siteye uzun zamandır üyeyim ama pek sık girmiyorum. Sizinle birkaç piskolojik sıkıntımı paylaşmak hem bu vesileyle içimi döküp rahatlamak istiyorum.
İlki sanalda yazdığım her şeyi çok düşünüyorum, toplum tarafından dışlanırsam gibi bir sorun var bilinçaltımda aynı zamanda umursamamaya çalışıyorum. Kendimi bazı konularda çok yetersiz hissediyorum. Örneğin bir grubu yönetebilmek... Maddi durumum çok kötü olduğundan sosyal çevrelere de açılamıyorum ve öğrenciyim. Bu bende bi nebze de olsa özgüvensizlik oluşturuyor. Mesela kızlar gelip bu öğle ne yiyeceksin gibi sorular soruyordu. Ben arkadaşlarımla takılacam deyip geçiştiriyordum. Yani bildiğin onların teklifini geri çevirmek zorunda kalıyordum maddiyat yüzünden. Burada konu yemek değil fakirliğin getirdiği bi ezilmişlik duygusu, ve hep bi tarafın eksik kalıyor
Kendimi geliştirmem süreksiz bu da işin cabası. Bazen insanlara yazdıklarımı veya söylediklerimi çok düşünüyorum. Olduğunda ve gereğinden çok daha fazla beyler her şeyi maddiyata bağlamak istemiyorum ama parasızlık beni beta yapıyor. Şu an türkiyenin en iyi üniversitelerinden birinde hukuk okuyorum dil öğrenmeye çalışıyorum. Hayatın gerçek yüzünü bildiğim için çok çalışıyorum. Kendimi bildim bile maddi durumumuz kötü, babam içki bağımlısı ailem de kötü. Ben niye böyle diyorum. Geçmişte çok şeyler yaşadım ben kendimi normal insan olarak görmüyorum niye böyle diye yakınıyorum. Aşırı takıntım olmasa da bayağı takıntı yapıyorum. Kendime çok üzülüyorum beyler. Alçak insanlar arasında kendime daha alçak muamelesi yapmaktan bıktım. Bu düzenden de bıktım ben kaldıramıyorum. Bir işe başlamada kendime güvenim sıfır. Tek harcadığım para spor salonu param ve kitaplarım.
Kendimi sürekli topluma kabul ettimek zorundayım. Beni tanıyanlara sorsanız çok mutlu biriyim ama intiharın eşiğinde olduğumu kimse bilmez. Psikoloğa gidin demeyin ona bile param yok ulan. Belki de suç bendedir.
Kendimi şu an çok zayıf hissediyorum. Ne yapayım beyler, bu kız konusu değil kızlar umrumda bile değil. Örneğin wp grubuna bir şey yazsam biri cevap vermese düşünmekten delirecek gibi oluyorum. Veya yazdığım şeyi defalarca içimden tekrarlıyorum. Utanıyorum birinin yanında içimden geldiği gibi konuşmaya. Mizacım ezikliği kaldırmıyor zayıflığı kaldırmıyor. Minnet altında olmaktan nefret ediyorım. İki cümle yazın da okuyup kendime geleyim. Zamanınızı aldım kusura bakmayın
İlki sanalda yazdığım her şeyi çok düşünüyorum, toplum tarafından dışlanırsam gibi bir sorun var bilinçaltımda aynı zamanda umursamamaya çalışıyorum. Kendimi bazı konularda çok yetersiz hissediyorum. Örneğin bir grubu yönetebilmek... Maddi durumum çok kötü olduğundan sosyal çevrelere de açılamıyorum ve öğrenciyim. Bu bende bi nebze de olsa özgüvensizlik oluşturuyor. Mesela kızlar gelip bu öğle ne yiyeceksin gibi sorular soruyordu. Ben arkadaşlarımla takılacam deyip geçiştiriyordum. Yani bildiğin onların teklifini geri çevirmek zorunda kalıyordum maddiyat yüzünden. Burada konu yemek değil fakirliğin getirdiği bi ezilmişlik duygusu, ve hep bi tarafın eksik kalıyor
Kendimi geliştirmem süreksiz bu da işin cabası. Bazen insanlara yazdıklarımı veya söylediklerimi çok düşünüyorum. Olduğunda ve gereğinden çok daha fazla beyler her şeyi maddiyata bağlamak istemiyorum ama parasızlık beni beta yapıyor. Şu an türkiyenin en iyi üniversitelerinden birinde hukuk okuyorum dil öğrenmeye çalışıyorum. Hayatın gerçek yüzünü bildiğim için çok çalışıyorum. Kendimi bildim bile maddi durumumuz kötü, babam içki bağımlısı ailem de kötü. Ben niye böyle diyorum. Geçmişte çok şeyler yaşadım ben kendimi normal insan olarak görmüyorum niye böyle diye yakınıyorum. Aşırı takıntım olmasa da bayağı takıntı yapıyorum. Kendime çok üzülüyorum beyler. Alçak insanlar arasında kendime daha alçak muamelesi yapmaktan bıktım. Bu düzenden de bıktım ben kaldıramıyorum. Bir işe başlamada kendime güvenim sıfır. Tek harcadığım para spor salonu param ve kitaplarım.
Kendimi sürekli topluma kabul ettimek zorundayım. Beni tanıyanlara sorsanız çok mutlu biriyim ama intiharın eşiğinde olduğumu kimse bilmez. Psikoloğa gidin demeyin ona bile param yok ulan. Belki de suç bendedir.
Kendimi şu an çok zayıf hissediyorum. Ne yapayım beyler, bu kız konusu değil kızlar umrumda bile değil. Örneğin wp grubuna bir şey yazsam biri cevap vermese düşünmekten delirecek gibi oluyorum. Veya yazdığım şeyi defalarca içimden tekrarlıyorum. Utanıyorum birinin yanında içimden geldiği gibi konuşmaya. Mizacım ezikliği kaldırmıyor zayıflığı kaldırmıyor. Minnet altında olmaktan nefret ediyorım. İki cümle yazın da okuyup kendime geleyim. Zamanınızı aldım kusura bakmayın