- Katılım
- 15 Mart 2020
- Mesajlar
- 90
- Tepkime puanı
- 212
- Şehir
- İstanbul
Uzun zamandır foruma bir şey yazamıyordum bari dönüşüm güzel olsun. Şimdi, depresyon bizim halkımızda biraz yanlış biliniyor. Özellikle kızlarımız depresyonu "Ay kötü hissediyorum, bütün gün çikolata yiyip dizi izleyip iyileşeyim" diye düşündüğü, üstüne mizah yaptığı ve ciddiyetine kavrayamacağı bir şey. Bu dönemi ciddi ciddi yaşamış bir insan ne kadar saçma bir zihniyet olduğu anlar.
Okul yılımda herkesin mutluluğunu hissedebiliyordum ama sadece uzaktan izleyebiliyordum. Tanışabildiğim ve kafamın uyuştuğu 1-2 kişi ile görüşüyordum sadece, bazen onlarla bile görüşmüyordum bile. Derslerde kafamı sıraya koyuyor yine her şeyi uzaktan izliyordum."Sen İyi Misin? " Dediklerinde iğrenç ve soluk bir zorunlulukla "Evet" diyebiliyordum. "Hayır, boktan ve rezilim." diyebilme cesaretim yoktu. Eve döndüğümde kulaklığı takıp tüm dünyayla bağlantımı koparmak, gün boyu sadece müzik dinlemek istiyordum. Yalanım yok, birçok kez intiharı düşündüm. Ne de olsa hayatımda çok kişi yoktu, ben ne kaybederim ki onlar kaybetsin? Gecelerim uykuyla değil tavanı izleyerek geçiyordu, uyumayı çok istiyordum çünkü rüyalarımda çok mutluydum. Ayrıca çok kavgacı bir kişiliğim vardı. Laflı ya da yumruklu kavgalarım da bu dönemde geçti, dayak ettim, dayak yedim. Az yedim, günde 1 öğünüm ya olurdu ya da olmazdı. Düşünecek çok şeyim vardı, hemde herkesten çok. Neden bu kadar rezil bir hayatım var? Neden gecelerim sadece tavanı izlemekle geçiyor? Neden her şeyde bu kadar başarısızdım? Bu sorular kafamda bir döngüye yol açtı.
Birgün internete "Depresyondan nasıl kurtulurum" diye aratıp sonuçlara baktığımda "Bu kadar kolay olamazki lan" falan dediğimi hatırlıyorum. Araştırdıktan sonra bir şeyi fark ettim, ben depresyondaydım ama hiçbir zaman bundan kurtulmayı düşünmemiştim. Bilinçaltımda bir kurtulma isteği yatıyordu belki ama pratikte hiçbir şey düşünmemiştim. Bir hareketlilik, bir aksiyon gerekiyordu!
İlk işim ve en zor iş pornoyu bırakmaktı. Bunun hakkında çok konuşmayacağım zaten forumda pek çok konuşuldu.
Öncelikle tutunabileceğiniz ve eskiden zevk alamadığınız hobilerin dışında yeni bir hobi bulmaktı. Yeteneğim pek olmasa bile gitar çaldım, ücretsiz bir fotoğrafcılık kursuna katıldım, Prison Break'ten belki hatırlayacağınız Origamilere sardım, Okulumdaki birçok kulübün etkinliklerine katıldım. Avrupa Birliği,Sesli Kitap, Sinema ve Tiyatro hakkında birçok projeye dahil oldum. Bunun motivasyonuyla derslere dönüşüm başladı. Sınfımda daima ilk 3'te ya da 1'inci oldum.
Sosyal olmak bir şekilde depresyonumu unutturmuştu, bazen kısa süreli bir şekilde tekrar nüksedebiliyordu ama çok aşama katetmiştim. Nüksedilmesi ise kendime olan özsaygımın yükselmesi ile kayboldu. Şimdi madde madde özetleyeceğim.
Hayatınız bir dönemi çok kötü geçebilir. Herkesin hayatında bir iniş bir çıkış bulunur, dipsiz bir çukura düşebilirsiniz ama elinizde bir merdiven yapma imkanı varken değerlendirinin bunu. Tahtalar ve çiviler önünüzdeyken sadece merdiveni yapmanız gerektiği bilin. Benim bu sürecim yaklaşık 1 yıl sürdü ama şuanki halimden çok memnunum.
Peki ya ben nasıl girdim depresyona?
Hayatımda neye el atarsam atayım başarısız olduğum bir yıldı. Cebimde 5 kuruş para yoktu, çevremde birkaç kişi vardı ve ortama çok yabancıydım. Üstüne üstlük insanların senden bir şeyler beklediği, seninde kendini kanıtlamak istediğin bir dönemdir ergenlik. Böyle bir dönemde böyle bir ruhsal bunalım insanı intihara bile sürüklüyor. Çeşitli işlere girip çalışıyordum, ama birikim yapabilecek kadar fazlası elime geçmiyor aileme geri vermem gerekiyordu o dönem. Herkesin arkasında kalmıştım, hiçbir şey için hırsım kalmamış yaşama isteğim gün geçtikçe soluyor.
Okul yılımda herkesin mutluluğunu hissedebiliyordum ama sadece uzaktan izleyebiliyordum. Tanışabildiğim ve kafamın uyuştuğu 1-2 kişi ile görüşüyordum sadece, bazen onlarla bile görüşmüyordum bile. Derslerde kafamı sıraya koyuyor yine her şeyi uzaktan izliyordum."Sen İyi Misin? " Dediklerinde iğrenç ve soluk bir zorunlulukla "Evet" diyebiliyordum. "Hayır, boktan ve rezilim." diyebilme cesaretim yoktu. Eve döndüğümde kulaklığı takıp tüm dünyayla bağlantımı koparmak, gün boyu sadece müzik dinlemek istiyordum. Yalanım yok, birçok kez intiharı düşündüm. Ne de olsa hayatımda çok kişi yoktu, ben ne kaybederim ki onlar kaybetsin? Gecelerim uykuyla değil tavanı izleyerek geçiyordu, uyumayı çok istiyordum çünkü rüyalarımda çok mutluydum. Ayrıca çok kavgacı bir kişiliğim vardı. Laflı ya da yumruklu kavgalarım da bu dönemde geçti, dayak ettim, dayak yedim. Az yedim, günde 1 öğünüm ya olurdu ya da olmazdı. Düşünecek çok şeyim vardı, hemde herkesten çok. Neden bu kadar rezil bir hayatım var? Neden gecelerim sadece tavanı izlemekle geçiyor? Neden her şeyde bu kadar başarısızdım? Bu sorular kafamda bir döngüye yol açtı.
Birgün internete "Depresyondan nasıl kurtulurum" diye aratıp sonuçlara baktığımda "Bu kadar kolay olamazki lan" falan dediğimi hatırlıyorum. Araştırdıktan sonra bir şeyi fark ettim, ben depresyondaydım ama hiçbir zaman bundan kurtulmayı düşünmemiştim. Bilinçaltımda bir kurtulma isteği yatıyordu belki ama pratikte hiçbir şey düşünmemiştim. Bir hareketlilik, bir aksiyon gerekiyordu!
Hikaye Böyle, Peki Nasıl Yendim?
Açıkcası profesyonel destek ilk seçenek yerine son seçenek olması gerektiğini düşünüyorum, bu kişinin kendi bileceği iş ama ben şu şekilde yaptım. Depresyonun hayatımda yol açtığı rutinleri tespit ettim. Uykusuzluk, beslenme düzensizliği, kilo kaybı ve sporsuzluk. Bunların hepsi ile mücadele ettim. Beslenme ve spor bir nebzede daha kolayken uyku düzeni ile çok uğraştım. Şuan bile belli bir düzen olmasa en azından daha iyiyim. Kolay bir süreç olmadı, en azından uykusuztan kurtulunca ve spor ile biraz daha pozitif hissetiğimi anlayabiliyordum. Geriye kalanlar daha zor.
İlk işim ve en zor iş pornoyu bırakmaktı. Bunun hakkında çok konuşmayacağım zaten forumda pek çok konuşuldu.
Öncelikle tutunabileceğiniz ve eskiden zevk alamadığınız hobilerin dışında yeni bir hobi bulmaktı. Yeteneğim pek olmasa bile gitar çaldım, ücretsiz bir fotoğrafcılık kursuna katıldım, Prison Break'ten belki hatırlayacağınız Origamilere sardım, Okulumdaki birçok kulübün etkinliklerine katıldım. Avrupa Birliği,Sesli Kitap, Sinema ve Tiyatro hakkında birçok projeye dahil oldum. Bunun motivasyonuyla derslere dönüşüm başladı. Sınfımda daima ilk 3'te ya da 1'inci oldum.
Sosyal olmak bir şekilde depresyonumu unutturmuştu, bazen kısa süreli bir şekilde tekrar nüksedebiliyordu ama çok aşama katetmiştim. Nüksedilmesi ise kendime olan özsaygımın yükselmesi ile kayboldu. Şimdi madde madde özetleyeceğim.
- Harekete geçtim
- Pornoyu Bıraktım
- Uyku düzeni sağladım
- Yeterli ve uygun beslendim
- Etkinliklere katıldım, yeni insanlarla tanışmaya gayret ettim
- Kendime saygı duydum, kendimi kendime kabul ettirdim
Hayatınız bir dönemi çok kötü geçebilir. Herkesin hayatında bir iniş bir çıkış bulunur, dipsiz bir çukura düşebilirsiniz ama elinizde bir merdiven yapma imkanı varken değerlendirinin bunu. Tahtalar ve çiviler önünüzdeyken sadece merdiveni yapmanız gerektiği bilin. Benim bu sürecim yaklaşık 1 yıl sürdü ama şuanki halimden çok memnunum.
Son düzenleme:
