heyecan yenmen gereken bir düşman değil, hayattan keyif almanı sağlayacak biricik dostundur. o seni kontrol ederse yapacağın işi de yapamazsın, elin ayağın birbirine dolaşır FAKAT sen onu kontrol etmeyi öğrenirsen, ÜSTÜNE BASARAK SÖYLÜYORUM: onu yenmek, yok etmek, öldürmek DEĞİL; KONTROL EDEBİLMEK! işte bunu öğrenebilirsen, heyecan sana hizmet etmeye başlar ve heyecanlandığın işi heyecanlanmadığına göre katlarca daha iyi yapmanı sağlar. hayattaki tüm duyguların işlevi budur: sana hizmet etmek. ama sen onları kendine düşman belleyip onlarla savaşmaya çalışırsan, gerçek dünyaya ayırman gereken enerjiyi içeride kendinle savaşmaya ayırırsan; kendi önüne görünmez-soyut soyut-gerçekte var olmayan engeller koyarak hayat standardını inanılmaz düşürmüş olursun. NEFES ALDIĞIN MÜDDETÇE HİÇBİR DUYGUNU ASLA YOK EDEMEZSİN, HİÇBİR HİSSİNLE SAVAŞA GİRİP GALİP AYRILAMAZSIN. sorduğun soru "kendi kendimi savaşta nasıl yenebilirim?" ile tamamen aynı şey, kendinde olanı kontrol etmeyi öğrenmek yerine onu yok etmeyi arzuluyorsun. heyecan ve diğer tüm duygular hepimizde var, bütün insanlarda. AMA DAVRANIŞLARIMIZA ETKİ ETMEYECEK DOZDA. senin farkınsa sadece biraz fazla olması. yani yapman gereken şey heyecanını yok etmeye çalışmak değil, gereksiz fazlalıktan kurtulmak, onu yararına kullanmayı öğrenmek. sen normalsin, sadece biraz aşırısın. fakat tutup da bir duyguyu yenmeye, yok etmeye çalışırsan; o duygu tıpkı suyun altına itmeye çalıştığın top gibi şiddetle yüzeye çıkacak, belki de sıçrayacak. eğer "nasıl yenebilirim?" sorusunun cevabını arıyorsan cevap: intihar. fakat bence cevabını aradığın soru: "nasıl kontrol edebilirim, nasıl bana hizmet etmesini sağlayabilirim?" bunun cevabı da yukarıda yazıyor. bu durumdayken derdin kızlar DEĞİL, kendini geliştirmek olmak zorunda. yapabilecek olsaydın üniversitede geçen o kadar yılda yapardın. burada alacağın en baba tavsiye olsa yine de sana kendini geliştirmediğin için kapasitenin dışında kalan şeyi yaptıramaz.