Bir ideolojimiz var, bir düşüncemiz, fikrimiz var. Biz var mıyız? Hayır. Ya da hiçiz, bir hiçimiz yok, boşluk gibiyiz, yer kaplıyoruz ama yokuz. Ölüm bizi bekler, dün, şimdi, zamanı bekler, zamansa her şeyin ölümünü. Ölüm parçaların, hiçliğin, o boşluğun ölümünü bekler. Ölüm zamansa, zaman ise şimdiyse hiçliğimiz niye var olmuyor, var olan neden eylem olmuyor. Niye olmuyor ki oluşum, sanki hiç ölmeyecekmişiz gibi yaşıyoruz, yarın sonsuz gibi, zaman sonsuz gibi, öğrenemiyoruz zamanımızın sonsuz olmadığını, ama ölümün sonsuz olduğunu. Dünya bizim mezarımız biz ise o mezarda ki ölüler. Canlanamıyoruz, yaşayamıyoruz sadece. Sanki üzerimizdeki toprak yaşayamamamız gibi ağır ve ürkütücü, yalnızlığın sonsuzluğu gibi, bu bize bir şey öğretiyor, ağırlığı kaldıramayacağımızı, yaşayamamama ağırlığını. İdeolojilerimiz , düşüncelerimiz, hiçliğimizin yer altında ki ölüsü çıkmak istiyor. Yaşamak, yürümek ve koşmak istiyor. Ölümümün; yarını, şimdisi öğretiyor bunu bize, yarın olmayacağımızı. Yarın yoksak, peki şimdi niye varız, yaşamak için, eylemlerimizle ideolojilerimizi hayata geçirmek için ahhh belki de ölümün en güzel tarafı da şu: Ölmeden önce yaşamak istememiz. Beden var, ama ruh yok. Biz sanki beden ölünce ölüyoruz. Hayır, her an ölüyoruz; yaşamadığımız, yaşamayı hissetmediğimiz her an. Beden var, ruh yok ama ölüm var, her an; şimdi, az önce, az sonra, zamanda var. Zamansa bizde yok. Biz zaman olmalıyız, şimdi olmalıyız, zaman bizi öldürecekse zaman olmalı, eylem olmalı, ideolojilerimiz koşmalı, uçmalı, yaşamalı; bizi ölümün eylemsizliği yaşatmalı, bizi yaşayamama yaşatmalı, bizi ruhumuz yaşatmalı. Az sonra yokuz, şimdi varız, şimdi eylemlerimiz olmalı ki az sonra da olalım. Ölüm bize öğretmeli ki az sora yok olacağımızı, hiç olacağımızı, sonsuzluğun içinde acının içinde kaybolacağımızı, peki şimdi varsak niye yaşamıyoruz. Eylemlerle yaşamalı, her şeyi yapmalı, ideolojileri düşünceleri gidip o heyecanı yaşamalı, çünkü yarın, az sonra yok. Ölüm var, ölüm ise sonsuz. Hiç bir şey yok, az sonra hiçiz, belki de sonsuz bir hiçlik, peki şimdi var isek o halde Eylemler,

Ölüm beni bekler,
Zaman Ölümü,
Sonsuzluk ise Kaybolmayı,
Bense Eylem Olmayı,
Yaşamsa Şimdi Olmayı.

Ruhum Yaşamayı Bekler,
Kaygılarım boğulmayı,
Anılarım Gülümsemeyi,
Hiçlik ise Yok Olmayı.
"Sözler değil. Eylem! Artık yazmayacağım."